Het is een tijd van komen en een tijd van gaan!

Lieve allemaal!

Nu denk jullie allemaal natuurlijk "Mir je bent al lang weer thuis en er staat nog steeds Ghana boven dit verslag". Inderdaad heel goed opgemerkt, maar ik zal het even uitleggen. Afgelopen zaterdag zat ik in het internetcafe dit verslag te typen en ik was bijna klaar na een half uur en toen viel de stroom uit. Tja dat is Afrika! Dus ik moest een keer opnieuw beginnen en dat wilde ik zondagochtend doen voordat ik wegging, maar ik was even vergeten dat iedereen naar de kerk is op zondagochtend. Vandaar schrijf ik dit vanuit Nederland!

Ik zal de laatste week nog even samenvatten voor jullie en dan zit de hele reis er voor mij toch echt op.

Dinsdag was er op werk weinig te doen, want er waren geen nieuwe baby's geboren en er stonden ook geen bevallingen gepland. Na de lunch hadden we het dus alweer gezien en we waren nog steeds een beetje moe van de hele lange dag van de dag ervoor. Omdat het best mooi weer was, probeerde ik mijn laatste handwasje te doen en hopen dat het niet ging regenen! Smiddags nog met mijn Nederlandse buurmeisje naar de stad gegaan. Het was haar laatste middag dus we gingen maar weer op zoek naar een ijsje en souvenirs. Savonds was de laatste Quiznight van een aantal van ons, dus we maakten er een goed feestje van na afloop. Raar dat er nieuwe mensen blijven komen die "jouw plekje" daar gaan innemen. Op de weg terug naar huis in de stromende regen nog een egg-sandwich genomen.

Woensdag was weer een mooie ochtend op werk. Na een uur werk hoorden we een vrouw keihard gillen. Dan weet je het al: de wereld krijgt er een nieuw wezen bij. Na 15 minuten zagen we een mooi meisje. Dit was de eerste "gewone" bevalling die ik had gezien en dacht ooow het valt allemaal wel mee. Wel raar dat de papa niet in het ziekenhuis is en dat de mama alles alleen moet doen. Het kindje kreeg gelijk oorknopjes in om het verschil tussen een meisje en een jongetje te zien. Even later hoorde we weer gegil en liepen we de kamer ernaast in. Deze bevalling was toch iets minder aantrekkelijk want het schoot totaal niet op en na drie kwartier gingen ze maar inknippen. Gelukkig kwam het mooie meisje daarna snel naar buiten. Echt een klein kindje en daar heb ik later toch maar stiekem een foto mee gemaakt! Wat me opvalt aan bevallingen is dat in Nederland dit een heel speciaal moment in je leven moet zijn. In Ghana gaan alle zusters meteen weer door met hun ander werk waar ze mee bezig waren en kijkt niemand echt om naar de moeder of het kind.
Weer thuis aangekomen was het tijd om van een huisgenoot en buurmeisje afscheid te nemen. En toen bleven we nog maar met 2 in ons huis over, maar het leven ging gewoon weer verder. Mijn jurk opgehaald bij Lydia. Echt super hoe ze hier die jurken maken en voor zo weinig geld. "s Avonds maar weer uit eten geweest en weer een Star beer en pizza hawaii besteld. Weer een afterparty op het strand bij Oasis-bar. Iedereen kent onze groep onderhand wel en stond de lokale shots al voor ons klaar. Ze zijn alleen iets sterker dan in Nederland helaas ;)

Donderdag was de laatste dag op werk. Het was een korte ochtend, want ik ging daarna afscheid nemen van de dokters, verpleegsters en de Ghanese studenten. Ik wilde bijna mijn spullen pakken toen ik door een student werd meegesleurd. Ze waren bezig met een abortus. De mama was al 5 maanden zwanger en het wezentje wat eruit kwam was gewoon al een klein kindje met een hoofdje, armpjes en beentjes. Echt zo vreemd!! Thuis lekker met de familie op het dakterras gezeten en de rest van de dag niet veel meer gedaan.

Vrijdag was mijn laatste keer naar het leprosy camp. De mensen daar vonden het heel jammer dat ik wegging, wel leuk om te horen dat ze blij met me waren! De plannen waren om naar het strand te gaan maar het weer was niet supermooi, dus bleven we maar lekker op het dakterras! Smiddags alvast een beetje begonnen met opruimen van mijn kamer en dat zorgde voor een hoop geld dat ik kwijt was. Dus besloot ik savonds, toen we maar weer uiteten gingen voor het afscheid van mij en mijn "zus", het allerduurste te kiezen wat op de kaart stond. Ik dus op zoek naar grote bedragen, maar kwam uiteindelijk uit op 20 cedis (is omgerekend 10 euro!) en dat was het duurste. Het was een groot bord vol verschillende vissoorten en lekker dat het was! Om ons standaardritme erin te houden sloten we de avond maar weer af bij Oasis, de strandtent. Er was een groot feest dus we waren deze keer eens niet de enige obruni's. Na wat local shots gingen we dansvloer opzoeken. Na wat uren feesten, was het dan toch tijd om afscheid te nemen van de hele groep. Zij gingen namelijk een weekendtrip maken daar. Ik moest toch wel een beetje huilen :(

Zaterdag mijn zus maar geholpen met alle spullen pakken en nog even naar de stad gegaan om kadotjes te kopen voor de familie. Smiddags was het tijd om haar gedag te zeggen en dan sta je even helemaal alleen daar. Geen zusjes, buurmeisjes of andere vrijwilligers om je heen. Raar gevoel. Rest van de dag maar wat spullen gepakt en gechilld. Savonds maar met mijn broers de laatste wijn opgedronken en goede gesprekken gehouden over het verschil tussen ghana en Europa. Heel triest om te horen dat zij sommige dingen echt niet kunnen kopen, die iedereen in NL gewoon normaal vindt om te hebben.

Zondagochtend mijn laatste spullen gepakt en een lange douche genomen. De traantjes kwamen toch echt weer. Het laatste uitzicht over de stad, de laatste kadotjes geven aan iedereen en de laatste knuffel van mijn tweede familie. Ik ging met een andere vrijwilliger met de taxi naar het vliegveld. Na een lange immigratiecheck hadden we nog even tijd om te eten en natuurlijk moesten we een sandwich met een Star nemen. Toen moest ik toch naar de gate. En dan zit je daar 3 uur te wachten. Eindelijk rond half 10 mochten we het vliegtuig in en dan heb je even de slechtste plek van het vliegtuig, naast de wc. Dat zorgde voor een slapeloze nacht vol traantjes :( Maandagochtend vroeg kwam ik dan aan in Nederland.

En na 1,5 dag hier zijn sommige dingen nog steeds vreemd: alleen maar blanken hier, al die fietsen, weinig taxi's, geen winkels op straat, geen spullen op de hoofden van de mensen, geen baby's op de rug van de vrouw en zo kan ik wel doorgaan. En het ergst is het stress-ritme van hier. Ik mis alles echt wel en 1 ding weet ik zeker: IK GA ZEKER NOG EEN KEER TERUG!!

Bedankt allemaal voor het volgen van mijn blog. Een hele dikke knuffel aan jullie allemaal en tot snel! Xxx Miriam